Heyecanlı çocukları yetiştirmek serisine uzun bir aradan sonra devam ediyorum. Heyecanlı çocukların ana özelliklerinden bahsettik. Bunlar:

• Duyguları yoğun yaşamaları (çok ağlayan, agresif, gürültücü)
• Kafalarına koyduklarından vazgeçmemeleri (inatçı, dik kafalı)
• (hem duygusal hem fiziksel) Hassas olmaları  (alıngan, huysuz)
• Algılarının çok açık olması (dikkatsiz)
• Değişikliklere yavaş ve zor uyum sağlamaları (uyumsuz, seçici, huysuz) ydı.

Bu yazımda her heyecanlı çocukta olmayabilen bonus özelliklerden bahsetmeye başlayacağım.

• Günlük düzenlerinin olmaması
• Çok hareketli olmaları (yaramaz)
• İlk tepkilerinin olumsuz olması (uyumsuz, kavgacı, hırçın)
• Aksi ruh halleri (aksi, kaprisli, somurtkan)

Günlük düzen olmaması özelliğini geçeceğim çünkü bizimkiler, benim gibi günlük düzen isteyen ve seven çocuklar.

Heyecanlı çocukların bazıları aynı Kıpırcan gibi enerjik ve çok hareketli olabilirler. Kıpırcan’ın enerjisini size nasıl anlatabilirim bilmiyorum. Allah sağlık sıhhat versin, hiç şikayet etmiyorum. Aksine çok hoşuma gidiyor. Kıpırcan’ın enerjisi bitmek tükenmek bilmeyen bir enerji. Bütün gün koşturduktan sonra artık yorulmuştur dediğinizde hadi parka gidelim deyip maymun barlarında bir ileri iki geri giden, kafası her daim sırılsıklam bir çocuk. Bir yerde sırada beklerken sabit duramayan, yerinde zıplayan, kıpır kıpır bir velet. Yanımızda illaki iki set temiz fanila ve tişört vardır. Ama deli dolu cengaver bir tip değil. Yani yola atlamaz, yüksekten zıplamaz, olmayacak yerlere çıkmaz. Koşar, alabildiğine koşar, parkta güvendiği en yüksek yere tırmanır, iner, çıkar, kovalamaca oynar, yüzer, bisiklete biner, tenis oynar, kayak kayar. Hızlı koşmayı, kuvvetli olmayı çok sever ve yaptığı sporu en iyi şekilde yapmak için azimle çalışır.

Biz buna alışık olduğumuz için başkalarına rahatsızlık vermediği sürece ve uygunsuz bir yerde olmadığımız sürece hiçbir zaman “dur oğlum, otur oğlum” demiyoruz. Hatta uzun süre oturulacak, sabit durulacak bir yere gideceksek öncesinde iyice koşturuyoruz. Mesela uzun uçuş önceleri, havaalanında bekleme salonunda deli gibi koşan bir çocuk varsa benimkidir. Mümkün mertebe kenarda, kimsenin ayağına dolanmayacak şekilde tabiki. Biz onun koşmasına müsade ettiğimiz ve uygun ortam yarattığımız – yani enerjisini harcamasına yardımcı olduğumuz – için oturması gereken yerlerde oturmayı da öğrendi. Halen tek problemimiz kendi gibi enerjik bir (veya birkaç) arkadaşı ile bir araya gelince, coşup, söz dinlemesi zor bir hale gelmesi. Sakin arkadaşları ile bir araya gelince de onlara uyup çok sakin bir şekilde oynuyor.

1.5-2 yaş civarı bir yerlere gitmek zor oluyordu ama oyuncak, kalem, kağıt ıvır zıvır ile idare ediyorduk. Bu seneye kadar Montessori okulunda olduğu için öyle saatlerce aynı yerde oturması gerekmiyordu. Ayrıca hava müsaitken bolca dışarı çıkarıp koşturuyorlardı. Okulda kurallara uyan bir çocuk. Ben değilmişim mesela, sınıfta kalkar dolaşırdım, hatırlıyorum. Şimdi ilk okulda ne yapıyor tam bilmiyorum. İki hafta oldu. Her ihtimale karşı okuldan sonra onları koşturdukları, hareketli oyunlar oynadıkları ve yüzdükleri bir okul sonrası programa yazdırdım.

Hareketli çocuklar kendileri katılarak, elleriyle dokunarak, hareket ederek oyun oynamayı severler ve böyle daha iyi öğrenirler. Montessori okulları da bence bu açıdan hareketli çocuklar için çok uygun. Çocuklarınıza, onları karşınıza alıp vır vır anlatarak veya önüne iki parça eşya verip sen bunlara bak burada kıpırdamadan otur diyerek değil, onların dokunma hislerini kullanacakları, elleyip mıncıklayacakları, hareket edecekleri şekilde faaliyetler hazırlarsanız belli bir faaliyete daha uzun süre odaklanacaklarından emin olabilirsiniz.  Örnek olarak En sevilen çocuk oyunları ve Zıplama köşesi yazıma göz atabilirsiniz.

Biliyorum ki vakit gelecek, “hadi oğlum. Kalk yerinden, kök saldın.” diyeceğim. O yüzden şimdi istediği kadar koşsun, hoplasın, zıplasın.