Bir de içimdeki bahanelerden kurtulup kafamı kum batağının üzerinde tutmaya çalıştıkça, üstüme kum serpeleyen dış mihraklar var. Haklarını yememek lazım. Dış mihraklar hep iyi niyetli. Hep sevgiden, hep iyi niyetten.

Dış mihrakların en kötü özelliği, yurttan sesler korosu halinde tek bir mesaj verdikleri için, o mesajın tek ve gerçek doğru olduğuna programlanmam. Standart mesajlar, güzel sözler bunlar, seve seve inanıyorum. “en böyle iyisin, böyle güzelsin; genetik bu, birşey yapamazsın” dendikçe daha iyisine erişmek için küçük parmağımı bile kıpırdatmaya tenezzül etmiyorum.

Biraz kolumu yukarı kaldırıp, dışarı çıkmak için kendimi çekmeye çalıştıkça bu sefer geri tepiyor. “Yüzün çöktü, kadedin çıktı, hasta olacaksın” gibi korku mesajları başlıyor. Çaresiz bırakıyorum.

En kötüsü de konu uzmanlarının ve doktorların, çok da önemsemedikleri bu konuda artık uğraşmamanızı salık vermeleri. 30 yaşından sonra, çocuk doğurduktan sonra pes et diyorlar. Hele ki tiroid problemin varsa hiç uğraşma. Buraya kadar. Daha fazla kilo almamaya bak en iyisi. Kolunu zar zor çıkardığın dipsiz kum kuyusunun dibine doğru batmaya bırakıyorum kendimi.

Vücudum bana bakıyor ama ben vücuduna bakamıyorum. Hem gerçek manada, yani aynada. Hem de mecazi manada yani sağlık ve biçim olarak. Daha yolumuz uzun Allah nasip ederse. Elimize verilmiş bir bu var. Yedek yok, parça değiştirme yok. Bıraktım şekli şemali artık motor su kaynatıyor, tekliyor. Zırt pırt hasta oluyorum. Bir sürü abuk subuk semptom peydah oluyor. Karşılıklı bir hoşnutsuzluk söz konusu.

Kısır döngü içinde, içim sıkıldıkça ye babam ye. Yalan bir rahatlıktan sonra gelen pişmanlık dalgası ve yine ye. Hatırım için şu tatlıdan da ye. Pazartesiye spora başlarım, şimdi ye.

Diye diye büyüyor kalçalar.

devamı yarına…