Özgürlük insandan insana, aynı insanın hayatında dönemden döneme, zamanın relativitesi kadar farklılık gösteren bir olgudur, duygudur.
Bazısı için evlilik özgürlüktür baba evinden kaçıştır, bazısı için bekarlık; bazısı için çalışmak özgürlüktür, bazısı için çalışmamak veya kendi için çalışmak; bazısı için şehir özgürlüktür, bazısı için kırlar bayırlar; bazısı için okumak özgürlüktür, bazısı için mezuniyet. Ama dedim ya yıllar geçtikçe aynı insan için bile özgürlüğün sınırları ve içeriği değişir.
Ben de kaç senedir okumanın ve çalışmanın getirdiği avantajları yaşamış biri olarak bugüne geleceğimi tahmin edemezdim. Ama geldim, geldik.
İki hafta evvel artık çalışan anne olmaktan istifa ettim ve kadrolu tam gün annelik işine başladım. Ancak esas işyerime iki hafta sonra döneceğim. Fırsattan istifade, “corporate America’nın” senelik iki haftalık tatillerine inat, hem uzun bir tatil yapıp hem de anneannelerle ve babaannelerle bol bol hasret gideriyoruz. Bir de güzel haber: görümce oldum. Gelin hanım burada. Bizim yavrulara kuzen gelsin, kesin çok bilmiş bir görümce olacağım. Ne fenayım! 🙂
Henüz acemiyim. Tek çocukla tek başıma uzun süre evde kalmamışken iki çocukla neye nasıl cesaret ettim göreceğiz. Bendeki bir cahil cesareti olsa gerek. Bir de “hem Amerika’da hem de Türkiye’de ne analar çatır çatır üç beş doğurup büyütüyor, ben mi yapamacağım?” diye güveniyorum kendime.
Bunun yanında kararımdan dolayı çok ama çok mutluyum. Kendimi inanılmaz rahatlamış ve özgür hissediyorum. (Henüz ailelerle beraber tatilde olduğumu yazmış mıydım? :)) Kımılnaz 7 aylık, Kıpırcan 3 yaş 2 aylık oldu. Kımılnaz artık köşe sepeti değil, iki kollu ahtapot; Kıpırcan’ın da feci derecede oyun arkadaşı ihtiyacı var. O da araştırıp iyi bir yuvaya başlayana kadar bize mahkum. Karar aslında daha çok Kıpırcan’ın gösterdiği ilgi ihtiyacı ve burada iki çocuk için verilecek bakıcı parasına karşılık çalışıp da çocuklarımdan ve kocamdan ayrı kalacağım zamanın toplanmasından çıkan kar zarar hesabına dayanıyor. Maddiyat bu denklemde çok büyük bir etken olduğu için, bu durum sınırlı süreli olacak diye hesapladık. Zaten bu yeni kararı haber verdiğim ve beni çok yakından tanıyan arkadaşlarımın hemen hepsi benim elimin ayağımın boş durmayacağını söylediler. Haklılar da! Ayrıca işyerimden “çocuklar seni çıldırttığı zaman bizi ara sana yapacak birşeyler buluruz.” diyerek ayrıldık.
İşten ayrılmadan önce işyerimde bilgi aktarımı ve toparlanma; Kıpırcan ve Kımılnaz’a bakmak için dokuz aydır bizde olan annemin ve 3 aydır bizde olan anneannemin dönüşü, ve de son ana kadar bitmeyen 2 çocukla yolculuk hazırlıkları (= 7 bavul, bizzat ben kendim tek başıma hazırladım) bloga çok uzun süre ara vermeme neden oldu. Bu süre zarfında yazılacak birçok konu birikti. Ayrıca bundan sonra ilk elden birçok oyun, oyuncak, aktivite, yemek ve pratik bilgiler üretmek ve öğrenmek durumunda kalcağıma ve vakit elverdikçe paylaşacağıma eminim. Son olarak uzun zamandır okuyamadığım arkadaşlarımın bloglarına dönmeyi özellikle Montessori Eğitimi blogunu daha yakından takip etmeyi umuyorum. Yazdığım konularda paylaşımlarınızı, düşünce ve yorumlarınızı bekliyorum.
Çok heyecanlı. 🙂
Hepinize daha bir yakından, yani anavatandan sevgiler selamlar….
Hayirli olsun pratik anne, pek guzel bir haber bu. Ben belki 1 yildir sessiz sedasiz imrenerek, ozenerek takip ediyordum blogunu. Annem calisan bir anneydi; cocuklugumun ve gencligimin kirginliklarini hic unutamadigimdan calisan anne olmama kararini cok onceden vermistim. Bogazici isletme bitirdim, 4 seneye yakin bilfiil calistim ama evlenip de calismayi birakinca inanilmaz bir sosyal baskiya maruz kaldim! Maalesef yukselen degerler kadrolu tam gun annelik dediginiz muesseseye zerre kadar yasama hakki tanimiyor. Benim de 2 yasinda bir oglum var. Nasil nefret ederek gittiysem o yuvalara, hic kiyamiyorum ona simdi! Onun mutlu, huzurlu bir cocuk olarak buyumesi icin kariyer feda edilecekse de edilsin diyorum, bir insan insa ediyorsunuz neticede.
Ama sen, sanki ikisini birarada goturmek mumkunmus gibi, gercekten isteyen yapabilir gibi bir portre ciziyordun burada. Bu sebepten ozeniyordum, imreniyordum, kendime de hayiflaniyordum cabuk mu pes ettim diye. Bu sebeple seni aramizda gormek yuregime su serpti 🙂
Insallah hersey istedigin gibi olur pratik anne. cok selam…
hayırlı olsun:).. ben de 14 senelik iş hayatımı oğlum içi bıraktım. gecen yazdan itibaren tekrar çalışmaya başladım. gerci su an yine evdeyim. ama adamakıllı bir iş bulur bulmaz yeniden calısacagım. benim icin en önemlisi onun ilk 3 senesini kimseye bırakmamaktı. sanırım onu başardım:)
İsimsiz,
Vatana millete hayirli ugurlu olsun valla. Bakalim bizim cocuklar anne ise don, bize bakici bul diye mi yalvaracaklar ne yapacaklar 🙂 Benim annem de calisti hep. Bizde hep bakici ninemiz veya anneannemiz vardi. Ondan bende hic olumsuz etkisi olmadigindan belki ise bir sure devam ettim. Kipircan da bakicisi ile cok mutluydu. Arada haftasonlarinda gorustugumuzde anne baba gidin der bize Ana ile basbasa kalmak icin. Cocuktan cocuga degisiyor iste.
ben ikisini hep iyi bir yardim agi sayesinde goturuyordum. Yoksa hepsini kendim yapiyormusum gibi bir izlenim biraktiysam affola. 😉
Denizanası,
Haberleşmeye devam. Zaten goz acip kapayincaya kadar okula baslayacaklar bu yavrular. Sonra bize okul parasi icin is yollari gozukur.