Türk TV si seyretmiyorum dolayısı ile ne G.A.G. ne de Avrupa Yakası izlemişliğim var. Ancak Gülse Birsel’in kitaplarının çoğunu okudum. Velev ki ciddiyim! kitabı da Sabah’ta yazdığı köşe yazılarından güzel bir derleme. İnternetten Türk gazetesi de okumadığım için çok iyi etmiş bu kitabı çıkarmış.

Gülse Birsel’in espiri anlayışı beni güldüren cinsten. Bu kitabı okurken de sesli kahkahayla güldürdü beni yer yer. Kitabı cumartesi akşamından pazar gecesine kadar bitirdim. Kısa kısa yazılar olduğu için bölük pörçük, ayakta iş yaparken okumanın da sakıncası olmuyor.

“Velev ki, annesin” bölümü ayrı bir komik. “Pardon ya, anne oldum” başlıklı yazısı hem güldüren, hem düşündüren cinsinden.

“Eskiden çocuk sahibi olmanın sayısız güzelliklerini ballandıra ballandıra anlatan kadınlar gitmiş, ürkütücü doğum hikâyelerinden, mesleğini ne kadar özlediğinden, asla ikincisini yapmayı düşünmediğinden, kimseye bunu tavsiye etmeyeceğinden dem vuran, uykusuzluktan şikayet eden, gözleri dola dola vücudunun nasıl bozulduğunu anlatan, sonra sözü ayıp olmasın diye “Ama tabii çok seviyor insan da…” diye bitiren gönülsüz anneler gelmiş!”

“Bizim indigo çocuklardan neyimiz eksikti?!” yazısında bizim devir çocukluğu ile şimdiki çocuklar arasındaki “etiket” farkından dem vuruyor. Bir de bu kitapta yer almayan EMO yazısı vardır ki Gülse Birsel’in, çocuklarımdan EMO luğa teşebbüs eden olursa ilk bu yazıyı okutacağım. Sonra da bir güzel mıncıracağım.

Bu kitabı kafayı dağıtmak, gülmek, neşelenmek ve kafayı boşaltmak için kesinlikle tavsiye ederim.