Bazen geliyorlar bana böyle. E 5.5 sene olacak, dile kolay. “Sabır, ya sabır, sakin ol, derin nefes al, mantıklı açıkla” yetmiyor. Geliyorlar.
Genelde herkesin bir alt sebebi oluyor. Oğlanın son zamanlarda bir huzursuzluğu var. Ben de geç yatıyorum, uyku yetmiyor. İş, ev, ıvır zıvır. Tahammül eşiğim düşük olunca artık benden mantıklı, akıllı uslu bir tepki beklemeyin.
Herkes zıpıtıyor. Kıpırcan Kımılnaz’ın elindekini zorla almaya çalışıyor. Kımılnaz’ın hayatta dayanamadığı şey, o da basıyor cayırtıyı. Ama ne cayırtı! Başkasının çocuğu olsa, duysam “yuh bu ne?” derim. Cidden. Ama benim o şekerpare kızım ağzını bir açtı mı camları kıran bir dalgadan tiz bir cayırtı kopartıyor ki, arkandan camları koyu renkli şahin havalı korna çalsa böyle zıplamazsın.
Kıpırcan fena pısıyor bu sesi duyunca. Hatun bunu bildiği için kafasını kızdırdı mı anında Ciiiaaaaaaak diye basıyor yaygarayı. Normalde “kızım kelimelerle söylesene, bıy bıy” diyen bana geliyorlar. Haklı kim haksız kim gözüm hiçbirşey görmüyor. Ben de o anda mutasyona uğrayıp “höt zöt anne” oluyorum. “Sıkı yönetim anne.”
“Birbirinizle konuşmak yok, oynamak yok, herkes evin ayrı köşesine” diye ayırıyorum. Biri illaki arabın yalellisi gibi bana heyheyleri getirten meseleyi sayıklamaya devam ediyor. “Ama ben bilmemneyi istiyoruuuuuuuuuuuuuuuuum”. Daha çok gelirlerse o zımbırtı çöpe gidebiliyor mesela. Madem paylaşmayı bilmiyorsunuz, mal gitti, mesele bitti hesabı.
Ben ayrılın dediğim anda tipler can ciğer kuzu sarması oluyolar. Fısır fısır arkamdan oyun oynamaya çalışıyorlar. Kıpırcan, Kımılnaz’ı elinden tutup Kurallar tablosuna götürüp, “bak bağırmadan hem de paylaşacaksın” yazıyor diyor. Cin ali ya benim oğlum, kızın elindekini almaya kalkan o halbuki. Birbirlerini iyice özleyene kadar, fısıltı dahi olmayacak şekilde ayırıyorum. Mümkünse gelenler gidene kadar benim gözümden de uzak yerlere. O zaman rahatlıyorum.
Bazen arabada geliyorlar ki o çok fena. Çünkü biliyorlar anne veya baba araba kullanırken dikkatlerinin dağılması iyi birşey değil ve o yüzden çok ses çıkarmamaları lazım. Ama işte ya Kımılnaz’ın uyku vakti gelmiş oluyor. Ya araba yolculuğu uzun sürmüş. Benim de artık şapkamdan çıkaracak numara kalmamış. Hööt diyorum, böyle olacaksa dönelim eve. Veya eve gidiyorsak, isterseniz ayrı ayrı gidelim. Ben böyle araba kullanamacağım, kaza olacak.
Bazen iç kepenklerimi indiriyorum. Müziği sonuna kadar açıyorum. Kendilerinden daha yüksek ses olunca sustuklarında kapatıyorum. Her halikarda tipler pısıyorlar. Ben de sessizlikte yola devam ediyorum.
Bazen alışverişte geliyorlar. Artık her alışverişte standart, “anne şunu alalııııım” mıymıyı beni cidden çileden çıkarmaya başladı. Bir kere Kıpırcan, 5 yaşında anaokuluna giden çocuğum, kendinden geçerçesine ağlamaya başladı ki, olduğu gibi herşeyi bırakıp çıktık ve arabaya binip eve geldik. (iki gün falan sayıkladı yine de)
Bazen evden çıkarken geliyorlar. Kımılnaz giyimine çok dikkat eder. İlla kendi seçecek, illa kendi giyecek. Bazen illa o anda olmayan birşeyi giymek istiyor. Yok desen de, çamaşırda desen de, küçüldü desen de ısrara devam. İşte o zaman geliyorlar. O zaman kendin bul diyorum, veya kirli sepetinden alıp veriyorum giysin diye. Arkamı dönüp kapıya yöneliyorum. Gitmeye hazırlanıyorum. Ben uğraşamayacağım, gelmek isteyen gelir hesabı. Geliyorlar tıpış tıpış.
Kıpırcan çok mal düşkünü bir çocuk. Sadece evde. Benim diye etiketlediği birşey varsa malı feci kıymetli ve hesabını çok iyi bilir. Kardeşim bu kadar kamyonla oynuyor mu diye sormuştu. Hem hepsiyle tek tek oynuyor, hem de ortadan kaybolunca detaylı bir şekilde hesap soruyor. Ama okulda gayet paylaşımcı, sakin bir çocuk. Okulda oyuncaklarını paylaşıyor musun dediğimde cevap “evet”. Evde paylaşıyor musun dediğimde “hayır, o benim”. “Evde ortak mal” olgusunu malesef oturtamadık.
İkisi de dediğim dedik çocuklar. Bunu istiyorum, şunu yapacağım, onu yapmacağım dediler mi, aksine ikna için çok iyi strateji oynamak lazım. Akıl oyunları kitabı yazabilecek haldeyim ki daha bunun ergenliği de var. İkna olmazlarsa o istekle yatar, ertesi sabah kalkar aynı yerden devam ederler.
İşte o zaman da gelirler diyeceğim ama sabah sabah sadece “el insaf” diyebiliyorum. Bu kadar dediğim dedik çocuklar. İnşallah bu özelliğiniz ileride faydalı bir işe yarar.
Tahmin ettiğiniz gibi bugün bana geldiler. Ben bugün erken yatayım. Yarın sabaha sıkı yönetim kalksın.
Size de geliyorlar mı arada?
Bana bir adet bilmiş bile yetiyor. Dün gece mesela fena geldiler. Uyku öncesi 5 hikaye okuma ve 2 masal uydurmayı yeterli bulmayan üstelik masalı da beğenmeyip bıdı bıdı söylenen kızıma derin bir nefesten sonra "yeteeeeer!" diye bir bağırmışım ki kocam içerde yerinden sıçramış. Ama vallahi çok sabrettim, çok alttan aldım. Bir yerden sonra koptu. Sonra baba hakem oldu bizi köşelerimize gönderdi. Nihayetinde barışıp uyumuş olsak da içimdeki minik öfke baloncuklarından henüz patlamamış olanlar vardı ne yalan söyliim.
oooo hem de hiç gitmiyorlar. Ama yaşları büyüyünce bu numaralar yetmeyecek haberin olsun
Gelmez mi? Üstelik daha dün olmuş bir örnek: Can 16 aylık, bazen zıbıtıyor, deli gibi uykusu olmasına rağmen, binbir oyun oynuyor. 50 dakika oynadığını bilirim, en sonunda iyi tamam derim çıkarım odadan bu sefer de "gel uyut" diye ağlar! İşte o an bitiyorum! Sakin ve sabırlı bilirken kendimi volkana dönüşüyorum.. Kimbilir daha nelerle baş etmek durumunda kalacağım böyle..
hiç gelmez mi :))) hem de nasıl…
Geliyor tabi, gelmez mi… Geldiklerinde genelde nasibini alan eşim oluyor. ZAten getiren de o oluyor. Kızım çok küçük henüz, çıldırtsa da kendimi bastırabiliyorum, en fazla sesimin tonu yükseliyor biraz ama eşimle hiç öyle olmuyor. Hey heylerin bastığı anda bağırıp çağırmam sessiz kalırım, ama sonradan bir inat, bir suratsızlık hali gelir bana… 3 gün, 5 gün surat asabilirim. Eşim de bu duruma dayanamadığı için ona işkence gibi gelir, yumuşatmaya çalışır. Annem-babam nasıl dayanıyorlarmış bilmem.. 🙂
Kesinlikle geliyorlar banada. aynen sizdeki çekşsmeler bizde de yasanıyor. ama tek bir farkla bizde henuz tek cocuk var. 1,5 yasından beri net bir sekilde isteklerini ve tercihlerini belirten, inatcı ve basına buyruk bir kızım var. pek oyle ciyaklamaz ama ikna etmek oldukca caba ister. asla unutmaz. yapmaması gerektigini adı gibi bildigi seyleri gozumun icine baka baka yapmakta ustadır. bazen yanımdan kosarak uzaklasır salona gider ve anne gel beni burdan al der. gitmem tabiki. aglaya zırlaya cagırmaya devam eder e tabi bana da gelirler. en son zıvanadan cıktıgımda vucuduna aldırdıgım dus sonrası havlusunu almay gıttıgımde kuvette kalan son kopuklu kırlı suya kafasını sokmaktayken buldum kendısını. ustelık saclarının yıkanmasından pekde hoslanmayan bır cocuk bunu yapan. bazen ınsan kendını cok caresız hıssedıyor.
6 aylık bir bebeğim var ve ileride kardeşinin olmasını istiyorum. Anlattıklarını okuyunca kendimi o durumda hayal ettim, sanırım ben böyle idare edemezdim. Bu idare etme tüyolarını çok beğendim, ilerisi için not ediyorum 🙂 ve sana kolaylıklar diliyorum 🙂
peri(ayda'nın annesi)
harika bir yazı benimde kızımın suratına artık dayanamayıp kapıyı kapatmamın hemen arkasından okudum ilaç gibi geldi valla:))
sanırım mükemmel olmaya çalışmamalıyız bizde indanız ve arada delirmek hakkımız
teşekkürler
ece
bana da ara ara feci geliyorlar… mesela dis fırcalarken lavobada bıraktığım kızımı elinde diş fırcası lavaboyu, olmadı yeri fırcalayıp terar dislerle devam ederken buldugumda mesela… (dun aksamki hadise)
ya da babaannede kuzenleriyle bulusup cıldırdıklarında yemek masasına gelmeyip bin defa soylettiginde ve eve gitme vakti geldiginde yere yatıp gitmem o da gelsin bu da gelsin diyerek aglayıp beni büyüklerin önünde çaresiz bıraktığında mesela …cünkü yalnızken bu kriz anlarında arkamı donup sen devam et sakinlesince ben gelicem diyebiliyorum. Ama Turkiye ziyaretinde belki basına gelmistir. babaneler anneanneler dayanamaz hemen mudahale ederler sen de otoriten yerlerde oyle kalırsın ya … iste o zaman daha da feci gelirler …
böyle iste …kızım 2.5 yasında malum terrible 2 lar 3 ler ucusuyor havada cok sık gelebiliyorlar 🙂
Anne olmayı planlayan biri olarak okuduklarım korkuttu beni ama bir yandan da annelikle beraber özel bir sabrında verileceğine inanıyorum.Allah kolaylık versin.
gelmez mi ahhh ah 🙁 yazdıklarınızı okurken çook tanıdık geldi.iş yerinde yorulmuş,stresten bunalmış vaziyette çocukları anneanneden alırım her akşam.8 yaşındaki kızımın bitmek bilmeyen konuşması,1 yaşındaki kızımın ağlamaları eşliğinde "ya sabır" la gideriz eve.yemek yeme sorunuydu,ödev sorunuydu,uyku sorunuydu,iş güç vs derken kendimi sızmış bir şekilde kanepede bulurum.oraya ne zaman nasıl gittiğimi bile hatırlamam 🙂 Allah eksikliklerini göstermesin ama çoğu zaman kendime vakit ayırdığım,özgür olduğum,sessiz sakin günlerimi özlemiyor değilim yani.Allah hepimize sabır versin 🙂
Merhaba, seni birkac aydir takip ediyorum, ben su anda 27 haftalik hamileyim, Amerika'da yasiyorum ve calisiyorum ayni zamanda.
Sen de calisiyorsun degil mi? Kizinla ogluna kim bakiyor, anladigim kadairyla oglan okula gidiyor kiz da yuvaya mi? Ben Aralik sonu dogum yapicam sonrasinda dogum izninden sonra bebegin bakimini ayarlamamiz lazim, karar kara dusunuyoruz simdiden… 6 aylik bebek yuvaya verilse cok mu erken, ne dersin?
sevgiler
pratik annecim süper annecim
maalesef benden hiç gitmiyorlar arada uğrasalar iyi olacak ama yok hep geliyorlar hiç gitmiyolar 🙂
sevgiler
gelmez mi canım?geliyor da yazmıyoruz sanırım:)herkese derin nefes ve bağırarak yüksek sesli müziğe eşlik etmeyi tavsiye ederim:))
biz süper dişi olmaya çakıştıkça da hiç gitmeyecekler arkadaşlar..hepimiz dört dörtlük değil dört beşlik annelik yapmaya çalışırken bu arada da evdi, işti, eşti inanın az bile geliyorlar..erkekler bizim yaşadıklarımızın 1/4 yaşasalar düşünemiyorum ne yaparlardı..
sevgili pratik anne;
bence dünkü düzen yazınızdan sonra nazar değdi. gıpta ettim, nasıl beceriyor dedim, ne güzel düzenli yavrular diye. 3 yaşında kızıma hala bir düzen oturtamadım da. neyse tecrübelerinizden faydalnamak iyi oluyor.
züleyha
Merhabalar iki gündür ben de yorum bırakmaya çalışıyorum ama daha çok acemiyim teknik olarak beceremedim. Sizin yazınızı okuduktan sonra ben de kendi bloğuma döktürdüm. Buraya bir kısmını sığdırmaya çalıştım ama onu da yapamadım. "Neden geliyorlar" konusundaki muhteşem!!! 🙂 teorilerimi sayfamdan okuyabilirsiniz 🙂
http://www.kirkabirkala.blogspot.com
sevgiler
heh he Burcu cum,sanada mi geliyorlarmis,ohh be rahatladim,bende ben galiba cok kotu bir anneyim dye dusunemeyebaslamistim,Ruya bua ralara dadyyy diye iki en asagi bir saat agliyor ,iste o zamann geliyorlar,araba ornegi ayni,gecenlerde bir geldiler off hersey havada ucustu neyseki anladilar ama ,o halimden ben bile korktum,oyleki sonra agladim:(
bende bazen bu olaylari ve duygulari yasiyorum.zaman icinde hergecen olayin(iyi veya kotu) cocuklar ve ebeveynler icin olgunlastirici bir basamak oldugunu dusunuyorum