Atta çantamızda bir ziploc, plastik poşetimiz var. Acil sanatsal durumlar için üç beş tane pastel boyası bulunur içinde. Gittiğimiz restoranlarda eğer geri verilmemek üzere karton paketi ile pastel boya verirlerse, giderken bu ziploc poşetin içindeki stoğa ekleriz. Arada bir evden farklı renkler eklesek de genelde restoran boyaları bulunur içinde. Bazen bir kısmını alır, sırt veya el çantama koyarım.

El çantamda (veya sırt çantama, nasıl takılıyorsam), yine acil durumlarda pastel boyalarda boyasınlar diye birer parça kağıt yırtılıp verilmek üzere, muhakkak ufak bir not defteri bulunur. Eşantiyon olarak verilen veya seyahat için gittiğimiz otellerdeki not defterlerini de bu amaç için çantaya atıyorum. Çantamda pastel boya olmasa bile muhakkak iki adet tükenmez kalem taşırım. Biri 5 biri 2.5 yaşında olan yavruşlarla, bazen atta çantası olmadan çıktığımız da oluyor çünkü.

Çocuklarla bir yere gittiğimizde sıkılmaya başladıklarında ikisine de birer parça not kağıdı, birer tane pastel boya verip en azından 15-20 dakika kazanıyorum. Boyama ekipmanı vermeyen restoranlarda yemek gelene kadar çocukları oyalayabiliyoruz. En güzeli de masa örtüsünün üzerine kağıt seren restoranlar. Kalem vermeseler bile, ki bazıları veriyor, ben çantadan çıkardığım acil durum boyalarını veriyorum. Boyayabildikleri kadar boyuyorlar.

Bazen arabada giderken ortama sükunet getirmem gerektiğinde kucaklarına aktivite tepsilerini verip, birer kağıt kalem uzatıyorum. Kımılnaz, ben araba kullansam dahi ısrarla yaptıklarına bakmamı istiyor ama en azından bir parça sessizlik sağlanıyor. Şimdi yazınca farkettim. Çantamdaki o iki parça kağıt ve birer kalem can simidim gibi olmuşlar. 🙂