Daha bir önceki gün Delfina’nın blogunda Kelebeğin şeffaflığında, hayatın kolaylığında… yazısını okumuşum. Duygularım birbirine karışmış, hayatta dikkat etmediğimiz ama dikkate değer ne kadar çok detay var düşünmüşüm. Ertesi günü yani dün gittiğimiz Seussical Musical isimli müzikalde gözlerimi yukarıdaki resimde sol atta görünen kadından alamadım.

Bu bayan (ve de onun solunda oturan bayan) muhtemelen müzikali seyretmeye gelen bir öğrenci grubunun gittiği işitme engelliler okulunda öğretmen. Daha evvelden müzikali seyretmişler midir onu bilemiyorum. Ama müzikal boyunda sol kolonda oturan öğrencilere (ilkokul 4-5. sınıf ) anında sunum yaptılar. Oturabilecekleri yüksek bir tabure/koltuk ayarlanmış ve ayrıca oldukları noktaya spot ışık verilmişti. Koro söylerken tek bayan, karşılıklı iki kişi konuşurken iki bayan birden işaret dili ile müzikali anlattılar. Arada seyircilerin alkış ve çığlıkları, çalınan enstrümanlar dahil herşeyi anlattılar. O kadar canlı ve animasyonluydular ki ben bile el hareketleri ve mimiklerinden oyuncuların duygularını, müziğin hızı ve şiddettini hissedebildim.

Dedim ya, bütün oyun benim gözüm bu bayanlardaydı.

Müzikal çok güzeldi. Chicago’daki gösteriler bu hafta bitiyor. Turne başka yerlere uğruyorsa kesin gidin görün derim. Gitmeden evvel Horton Hears a Who kitabını çocuklarınızla okumayı unutmayın. (Filmi de var, ama önce kitap)