Bizim salonda bir koltuk var. Ama bu herhangi bir koltuk değil. Kendisi tek ve biricik koltuğumuz. Bazen çocuklar ben önce oturdum, hayır ben oturacağım kavgasına giriyorlar. Aslında iyi anlarına denk gelirse ikisi de yanyana oturabiliyorlar. Geniş bir koltuk. Ama arada inatları tutuyor.
Siz mi inat, ben mi daha inat. Kim haklı kim haksız münakaşasına gireceğime ikisini de indirip koltuğu ters çeviriyorum. Koltuk gidiyor, kavga bitiyor. (Kımılnaz bir süre iç bayıltıcı bir biçimde ağlamaya devam ediyor o ayrı).
yöntem süper valla:)
bana bir komşumuzun iki küçük kızını hatırlattı. Ellerinde plastik bir top paylaşamıyorlar, bir o çekiyor, bir diğeri, büyüğü dayanamıyor getiriyor bıçağı (güvenlik kısmına hiç girmiyorum)ortasına batırıyor topun. Top patlayınca rahata eriyorlar. Büyük bu işi yaparken ağzından şu cümle çıkıyor; “ne sanada ne bana” cümle bozuk ama anlamlı:)