Genelde hep Kıpırcan’dan bahsediyorum blogumda. Büyüse de malesef o ailemizin deneme tahtası. Kıpırcan’da çıraklık dönemi, Kımılnaz’da ustalık dönemi yaşıyoruz.

Kımılnaz’ın Kıpırcan’dan çok farklı olduğundan bahsetmiştim. Konuşma ve kendini ifade edebilme seviyesi, üstün pazarlık yeteneği ve abisiden alıp bize sattıkları sayesinde bazen karşımda 3.5 yaşında bir kız çocuğu olduğunu unutuyorum. Bazı yönleri ile bana benziyor diye kendime yontsam da, o bambaşka biri.

En öne çıkan özelliği çok bağımsız olması. Küçüklüğündne itibaren kendi karar verebilen, kendi istediklerini bilen ve herşeyi kendi yapmak isteyen bir çocuk. En çok kullandığı cümle “BEN KENDİM YAPACAĞIM”. Kendisini de “Bayan Kendim Yapacağım” diye çağırıyoruz.

Bence her çocuğun “BEN KENDİM YAPACAĞIM” dönemi oluyor. Sonra biz ebeveynler çeşitli bahanelerle o isteği köreltiyoruz.  “Yapamazsın, ufaksın, dökersin, canın acır, acele etmemiz lazım” gibi milyon sebeple çocukların o parlak dönemini baltalıyoruz. Kımılnaz ise bu bahanelere pabuç bırakmayan cinsten bir çocuk. “Anne, baba, anneanne, babanne, dede. Mazeretiniz  beni ilgilendirmiyor, ben uğraşacağım, didineceğim ve kendim yapacağım. Siz de bunu göreceksiniz” diye diretiyor. Çok da iyi ediyor. Çünkü ufak diye yapamayacağını düşündüğümüz şeyleri çatır çatır iki üç denemeden sonra yapıyor.

Abisinden çok evvel rahatça düğme iliklemeye alıştı. Bir ara Kıpırcan elbisesini ters çıkarmışsa, düzünü çevirmesi için kardeşine veriyordu (Kımılnaz 3 yaşına yeni girdiği dönemlerde). Kıpırcan ayakkabı bağlamayı daha yeni öğrendi, Kımılnaz da şimdi öğrendi. Çünkü abisinin yaptığı herşeyi o da yapacak. Kapıyı kendi açacak, kendi kapatacak, ayakkabılarını kendi giyecek, paltosunun fermuarını kendi çekecek, elişini kendi yapacak, kitabını kendi bulup getirecek, elbisesini kendi seçecek, kendi üstünü değiştirecek, ekmeğine tahin pekmezi kendi sürecek, araba kapısını kendi açacak, parktaki tırmanma oyunlarına yardımsız kendi tırmanacak, meyve suyunun kamışını kendi takacak, yediğinin paketini kendi açacak.

Arkasında olup güvenliğini sağladığımız sürece herşeyi ona bırakıyorum. Çok acelemiz yoksa artık sabırla bekliyorum. Çok acelemiz varsa ve anlamamakta ısrar ediyorsa biraz takışıyoruz.

Birşeyi yapmakta zorlanırsa anahtar kelimemiz YARDIM ETMEK. “Yardım istersen söyle kızım” diyorum. Belli bir süre denedikten sonra yapamazsa “Anne, yardım eder misin?” diyor. Birşeyi elinden alırcasına onun yerine yapmaya çalışmak, ver ben yapayım demek  ve ben yapacağım dediği halde unutup yapmak, üç kusurlu hareket. Sonra o yaptığınız şeyi bozup tekrar yapması için eline geri vermek veya geri dönülemeyecek bir durumsa olayı unutturmak için sekiz takla atmaya hazırlıklı olmak lazım.

Bu özellikleri açısından iki çocuk ne kadar farklı kabak gibi belli oluyor.

Biri, birşeyi hemen 100% mükemmel yapamayacağını hissederse denemekten çekinen, ilk seferde yapamazsa kızan, yapamadıkça hırslanıp ben bunu yapamıyorum diye kendi kendine kızıp denemeyi bırakan bir çocuk.

Diğeri, ne kadar küçük olduğuna bakmaksızın, herşeyi kendi yapmayı deneyen, yapamasa bile yardım istemeden, ses çıkarmadan uğraşmaya devam eden, yapamazsın (abisi bazen söylüyor, biz de düzeltiyoruz) kelimesini kabul etmeyen bir çocuk.

Kımılnaz’ın kendi işini kendi yapma konusunda çok baskın bir karakteri olduğunu bilsem de (çocukların tüm işlerini onlar yerine yapmayı düstur edinmiş  anneannesine bile pabuç bırakmıyor) , bazen Kıpırcan’ı biz etkilemiş olabilir miyiz diye düşünmüyor değilim. En azından bazen  Kıpırcan birşeyi yapmaya üşenir veya deneyip pes ederse ve Kimilnaz “ben yapacağım” diye atlarsa Kıpırcan tekrar aslan kesiliyor.

Bu yüzden siz siz olun, 2 yaş sendromuna falan takılmayın, çocuğunuz birşeyi kendi yapmak istiyorsa, yavaşta olsa, ortalık da batsa, dağılsa da, canınız beklemekten sıkılsa da bırakın birşeyi kendi yapmak isteyen çocuğunuz uğraşabildiği kadar uğraşsın. Kendi haline bıraktıkça motor gelişimlerinin çabucak toparlandığına ve sizin yapamaz zannettiğiniz şeyleri erkenden yapmaya başladıklarına tanık olacaksınız. Yapmak istediklerini becerdikçe, kendilerine güvenleri gelişecek ve risk almaktan korkmayan bireyler olarak büyüyebilirler.