Türkiye’den döndüğümüzden beri Kıpırcan ile uykuya dalmakla, gece uyanmakla, korkulu rüyalarla, hava olayları ile ilgili korkularla dolu bir dönemden geçiyoruz. Konuşarak, resimli kitaplar okuyarak bu daimi tedirginliği aşmaya çalışıyoruz. Son olarak da faydası olur diye bu rüya kapanını (ing. dream catcher) alıp yatağın başucuna astım.

Belli bir seviyede ruh hastası olduğumu kabul etmekle beraber bu rüya yakalayıcısını durup dururken arayıp almadım. Geçtiğimiz pazar günü Chicago yakınlarındaki banliyölerden Naperville’de Pow Wow Harvest vardı. Kızılderililerin hasat şenliği gösterisi gibi. Orada denk geldiğimde aldım.

Amacım alete inanıp işe yaramasını beklemek değil. Kıpırcan’a (ve Kımılnaz’a) bunun hikayesini ve ne işe yaradığını anlattım. Kendisi bu başucunda asılıyken kötü rüya görmeyeceğine inanırsa daha rahat uyur diye düşünüyorum.

Bu amca Kıpırcan’ın tam arkasında durdu. Kıpırcan arkasını dönünce elindeki kartal ile gözgöze geldi. Şok edici bir ilk izlenim oldu kendisi için.

Malum akrabalarımız, kan çekiyor. Babacığım kulaklarını çınlattık.

Çoluk çocuk herkes kostümler içindeydi.

Bu ateşli gençin cıbıl olduğuna bakmayın. Hava oldukça serindi.

Bunlar dans şarkılarını söyleyenler. Değişik kabilelerden.

Kıpırcan (ve Kımılnaz eksik kalmaz) hemen ortama uyum sağladılar. Kan çekiyor demiştim.

Festivalin yapıldığı Naper Settlement denen, ilk Avrupalı yerleşkenin içinde, okulun canlandırıldığı sınıf. O zamanlar imla, gramer pek önemli olmamakla veraber düzgün el yazısı (Penmanship) çok önemliymiş. Okullarda daha çok el yazısı öğrenimi üzerinde durulurmuş. Amerika’nın ilk batılı yerleşkeleri hakkında daha bir sürü enteresan şeyler öğrendik.

Kartal Abi. Yan bakmamakta fayda var.

Yeşil başlı gövel ördeğin Amarıgalı akrabalarından. Utanmasam alıp eve getirecektim.

Not: Rüya kapanı esasen odanın camına asılıyor.