Hastalıklar bu sene bizi fena vurdu. Hastalıkların geçmesini beklemek bir yana hastalık dönemlerinden yadigar kalan iştah azalması problemi ile uğraşmak gerçekten çok yıpratıcı. Hele ki benim gibi “yemezlerse yemesinler”ci bir anne için hastalık döneminde verdikleri kiloları almaları ve bağışıklık sistemlerinin kuvvet kazanması için “yemezlerse yemesin” gibi bir alternatif olmadığını kabul edip şimdiye kadar yapmayı istemediğim şeyleri yapmak zorunda olmak çok zor.

Evde yemek olayını bir güç ve iktidar kavgası haline getirmeden eski haline döndürmek için yapılan uygulamalardan birkaç örnek. Sizde de böyle iki dediğim dedik bünyede işe yarayacak yöntemler varsa yorumlar kısmında paylaşırsanız sevinirim.

1. Herkes istediği yerde yemek yiyor. Kıpırcan mama sandalyesine geri döndü. Allahtan Kımılnaz da (iyi bir tesadüf sonucu) normal yetişkin sandalyesinde oturmak istiyor. Sofradan istedikleri zaman kalkabiliyorlar, bazen peşlerinden kalan yemekleri götürüyoruz. Bazen onlar sofraya gelip giderek yemek yiyorlar. Hatta son olarak her ikisini de kendi ufak masalarına oturttuk. Kendi başına bayağı yediler.

2. Özellikle Kımılnaz için bu çok işe yarıyor. Kesinlikle ona başkası tarafından yedirilen yemeği yemiyor. Ben de artık ağzına kaşık veya çatal ile zorla yemek vermiyorum. Birkaç farklı alternatif sunuyoruz.

a. Yemeklerini artık sulu veya püre şeklinde değil, kendi eline alıp kemirebileceği şekilde hazırlıyoruz. Köfteler, mücver, pateler, tavuk nugget, omlet, diri haşlanmış sebzeler şeklinde.

b. Sebze veya et parçalarını çatalına batırıp önüne koyuyorum. Ama ağzına götürmüyorum.

c. Kaşıkla yenilecek yemeklerde tabakla kaşığı önüne koyuyorum. İki lokmadan sonra eline yardım ederek ağzına dökmeden götürmesine yardımcı oluyorum ama “hadi kızım, ye kızım” demeden hatta başka biriyle konuşarak.

3. Kımılnaz, onun yemesine bakarsak, gözümüzü dikersek, “ye kızım” dersek veya yemesi ile ilgili konuşursak kesinlikle yemiyor. O yüzden önüne çatalla yemek koyarsam veya kaşığına yardım ederken tamamen başka konuyla ilgiliymişim gibi davranıyorum.

4. Elle yemek serbest.

5. Çorbalar kaşıkla zor geldiğinde bardaktan ve(ya) kamışla sunuyoruz. Her ikisine de bu yöntemi uyguluyoruz. Evde kalın bir kamış var. Onu kullanıyoruz.

6. Kımılnaz ne kadar kendi başına yemek istiyorsa, Kıpırcan’da o kadar sofrada oyuncak ile oynarken kendisine başkasının yemek yedirmesini istiyor. Bir sürelik suyuna gidiyoruz artık.

7. Yemek vakitlerinde bütün yöntemleri reddetmeye başlarlarsa ısrar etmeyi kesiyoruz. Bunun yerine yemek sayısını artırdık, yani bir sürü ara öğün ekledik. Bir öğünde hiç yemezlerse birkaç saat sonra tekrar farklı bir şey veya farklı bir sunumla sunuyoruz. Evin onların bulundukları yerlerinde ulaşabilecekleri yerlere dilimlenmiş meyve, kraker, kek, kuru üzüm, kuru kayısı vs içeren tabaklar koyuyoruz.

8. Kımılnaz günlük mayalanmış sade yoğurt, Kıpırcan’da meyveli yoğurdu severek ve isteyerek yiyor. Her gün mutlaka birer kap yiyorlar.

9. Annem sütlaç yapıyor. Akşamları meyve veya sütlaç veriyoruz.

10. Sulu yemeklerde çorbaya ekmek standart uygulama. Kımılnaz ayrıca arada elinde dilim ekmek kemirmeyi seviyor. Özellikle kıtır olursa daha çok seviyor nedense.

11. Her ikisine de gün içi pekmez çayı ve ballı ıhlamur çayı veriyoruz.

12. Antibiyotik almadıklarında her ikisine de multivitamin veriyoruz. İştahlarını açmasına yardımcı olur diye ümit ediyoruz.

13. Tabaklarına az yemek koymaya çalışıyoruz. Onlar bitirdikçe arada takviye yapıyoruz. Hem onlara psikolojik olarak çok yemek var burada kaygısı olmasın, hem bize tabakta yemek kaldı sıkıntısı olmasın. (Hoş, anneler evin artıkçı balığı malum. Kalanları ben yiyorum)

14. Daha evvel yazmışmıydım bilmiyorum. Kımılnaz bizim verdiğimiz yemeği yemiyor ama abisinin elinden yiyor. Bu yüzden Kıpırcan’dan rica ediyoruz. Bazı yemekleri Kımılnaz’a o yediriyor. O da severek yediriyor.

15. Yemekler sunumlarına özen gösteriyoruz. Envai çeşit şekil yapıyoruz. Bunun diğer yöntemler kadar etkili olduğunu söyleyemiyeceğim.

Bu dönemi iyi sofra alışkanlıkları, yemek yeme kabiliyetleri (kaşık ve çatal kullanma) kaybolmadan ve inatlaşma adeti yerleşmeden atlatmayı ümit ediyorum.