AĞLAYAN BEBEKLER

Bebekler ağlarlar. Doğduklarında ihtiyaçlarını tek ifade etme şekilleri ağlamak olduğu için bebeklerin ağlaması çok normaldir. Bebekler süt için “gak”, altları ıslanınca “guk” diyemezler. Rahat olduklarında sakin ve sessiz etrafa bakıp, bir ihtiyaçları olduğunda ağlayarak haber verirler. (“Bebeği niye ağlattın?” diye biz anneleri cevap vermek zorunda bırakan anneanne, babaanne, büyük teyze, büyük hala ve konu komşuya beyan olunur.)

Bütün şimdşye kadar uzun uzun yazdıklarıma bakarak bütün sağlıklı bebeklerin kendi kendilerine uykuya dalmalarının mümkün olduğuna, bunun için sadece anne ve babaların yönlendirmesine ihtiyaçların olduğuna inandığımı anlayabilirsiniz. Bunu “ağlatarak” yapmak diye birşey olduğuna da inanmıyorum. Bebekler ilk başta alışık olmadıkları birşeyle karşılaştıklarında ağladıkları gibi ağlayabilirler, bu doğrudur. Fakat canları yandıkları ya da travma geçirdikleri için ağlamazlar. Zaten iyi dinlerseniz ağlamanın genelde daha çok mızıldanma veya kendini zorlayarak ıkınarak ağlama olduğunu ayırdedebilirsiniz. Alışmalarına izin verirseniz bir süre sonra kendileri de tek başlarına uyumaktan daha mutlu olacaklardır.

Bu düzeni ne kadar erken getirirseniz ve ne kadar bebeğinize özel yöntemler kullanırsanız alıştırma döneminde ağlama faslı o kadar kısa ve hafif olacaktir. Bunu en düşük seviyede tutmak için çok farklı kitaplardan çok farklı metodlar öğrenebilirsiniz.

“Bence” her anneye yeni doğan bebek ilk başta zordur ama anneler ve babalar ne kadar bebeklerinin zor bir bebek olduklarını tek başılarına ve özellikle de bebekleri yanlarındayken tekrar ederlerse (bir şeyi 40 kere söyleyince olurmuş) bebek zorlaşır. Anne ve babalar, bebeklerinin mutlu, huzurlu ve uslu bir bebek olduğunu tekrar ederlerse (tek başlarına ve bebeklerinin yanlarında) o kadar kolay bir bebek olur. Saçma gibi gelebilir ama deneyin. (bkz. NLP)

Ben, bu yolda, başta “The Baby Whisperer solves all your problems” olmak üzere 4 kitaptan çok faydalandım. Bana bu kitabı tavsiye eden “Beril Anneye” teşekkürü borç bilirim. Bu kitap benim bulduğum en orta yol kitap. Sadece uykuyla değil tüm günlük düzenle ilgili verdiği tavsiyeler hayatımı kurtardı diyebilirim. Tracy Hogg – kendisi bir İngiliz bakıcı – ağlama faslını en aza indirgeyerek bu düzeni nasıl kuracağımızı ve uykuya dalmaya alışmasını sağlayacagımızı çok güzel yöntem ve örneklerle anlatıyor.

“The happiest baby on the block”, “On becoming baby wise” ve “Healthy sleep habits, happy child” da beğendiğim ve çok faydalandığım diğer kitaplar. “The no-cry sleep solution” kitabını da almıştım, ancak onu okumadım. Elizabeth Pantley in disiplin eğitimi konusundaki “Çocuğunuzla işbirliği yapabilme” kitabını okuyup beğendiğimden bu kitabında da pratik öneriler olduğuna eminim. Ferber metodunu duymama ve kitabı bir sure elimde olmasına rağmen okumadım çünkü okumuş olduğum kitaplarda benzer ama daha yumuşak, daha orta yol olduğunu tahmin ettiğim yaklaşımlar ve metodlar buldum.

Hangi metodu seçerseniz seçin, ne kadar kendinize ve bebeğinize gore özelleştirip değiştirirseniz değiştirin bir düzen oturtmaya başladığınızda:
1. sabırlı olun
2. bir metodda sebat edin.

Bütün kitaplarda yazan tek ortak uyarı şu: Bebeğinize yapacaginiz tek kötülük onun ağlaması değil bir düzene karar verip başlayıp sebat etmeden sonra vazgeçip, ya eski duzensizliğe dönmek veya başka bir yönteme hop atlamak. Zaten inanın bana çok sürmeyecek. Bütün okuduğum kitaplar en geç bir hafta içinde sonuç verdiklerini iddia ediyorlar. Eminim en zorlu bebekler bir haftayı zorluyorlar gerisi 3 gün içinde doğru yolu buluyordur.

Sıra ile bu kitaplardan benim beğendiğim ve faydalı bulduğum kısımları ve nasıl uygulayıp düzenimizi kurduğumu paylaşacağım.